تا به نزدیکی صدر رسیدیم،مجددا لیگ را برای سه بازی تیم  ملی در دور مقدماتی جام جهانی تعطیل کردند.
بازیکنان خسته و نا آماده ملی پوش ابتدای فصل را دو دستی تقدیم سرمربی تیم ملی کردیم با این تفاوت که  از آن بازیکنان بی انگیزه و خسته خبری نبود!
7 ملی پوش تازه نفس و آماده  رفتند و با تفکرات تاکتیکی ما، تیم ملی را با کمک چند بازیکن دیگر به جام جهانی رهنمون ساختند.
بازیکنان خسته و مصدوم شده بودند و مجبور بودیم آنها را دوباره تحویل بگیریم و از نو بسازیم!
فشار رسانه ها به دلیل صعود تیم ملی به جام جهانی به منتقدان سرمربی تیم ملی هر روز اضافه تر میشد و کنایه ها و زخم زبانه هایشان هم هر روز افزایش پیدا میکرد و اصلا هم خسته نمیشدند و دست بردار نبودند.
به بازی با ذوب آهن در اصفهان رسیدیم.دوباره توسط تیم داوری سر تیم ما را بریدند!و با روحیه پایین بدون هیچ کونه حمایتی روانه یگ قهرمانان آسیا کردند!
آنجا تا حدودی موفق بودیم.اما مجبور بودیم بدون وقفه و هیچ استراحت لیگ قهرمانان را ادامه بدهیم اینجا  بود که نبودبازیکنان  تاثیر گذار و از دست داده ابتدای فصل و مصدومیتهای کهنه ملی پوشان و بی انگیزه بودنشان کار دستمان داد و از آسیا علی رقم شایستگی هایمان کنار رفتیم.
به لیگ برگشتیم  و کج دار مریض به صدر رسیدیم.
کمی خوش به حالمان شده بود و فراموش کرده بودیم چه بروزمان آورده بودند که جدای طلبان یکی یکی سازشان را کوک کردند و از تیم جدا شدند.
خودمان را نباختیم و دربی را برگزار کردیم.انتقادات بیشتر از گذشته بر تیم فشار می آوردند!
همچنان پر قدرت و بی وقفه یا میبردیم یا تساوی می کردیم از باخت خبری نبود تا در یکی از روزهای برفی سال ،زمین گیر شدیم و در مقابل ضعیفترین تیم لیگ جام حذفی را در یک غافلگیری از دست دادیم.
با کلی محروم و مصدوم با نیمکت های خالی در چند بازی ادامه مسیر دادیم.
همچون سربازانی که چندین تیر به سمتشان پرتاپ شده بود در حال جان کندن چند حریف خود را از پیش رو برداشتیم.
اما نمیشد!
بدون سلاح و مهمات کافی  نمی توانستیم به کارزار حریفان تا دندان  مسلح خود برویم.
در لیگ قهرمانان فصل جدید نیز با وجود ارائه بازی های تقریبا مطلوب شانس را هم از خود روی گردان می دیدیم.نمیشد حتی با سیلی هم صورتمان را سرخ نگه داریم!اصلا آنقدر کبود شده بود که جای هیچ گونه سیلی خوردن را نداشتیم!
کبود کبود شده بودیم خسته و درمانده فقط به زمین مسابقه می رفتیم که یک دیدار خود را به اتمام رسانده باشیم.
امید داشتیم اما نداشتیم!
آخرین نفس های خودمان را جلوی تیم شاداب و سرزنده همشهری که جیبشان پر از اسکناس های بود که بوی نفت می داد تا دقایق آخر زجر کشیدیم اما دیگر یارای ایستادن نداشتیم و بالاخره  دو زانو بر روی زمین افتادیم.
حالا که روی زمین نقش بستیم منتظر زدن تیر خلاصی هستیم که شاید با کمی مرحم بتوانیم از شانس نداشته خود استفاده کنیم و نتیجه جنگ را برگردانیم.قصه فصل سیزدهم ما آنقدر تلخ و غیر قابل هضمه که در تاریخ  فوتبالمان بعدها به عنوان  یکی از اعجایب ورزشی یاد خواهند کرد!
حالا نه نیروی کمکی داریم و نه میتوانیم داشته باشیم.
خودی ها هم نه تنها هیچ حمایتی نمی کنند،بلکه به جان هم افتادن و یکسری از آنها منتظر دیدن نفس های آخرمان می باشند تا هلهله کنان،به شادی پرداخته  تا مجلس ترحیممان  را به ریا و تظاهر برگزار کرده باشند!
چه ماجرای غم انگیز و تلخی بود فصل سیزدهم در بهار نود و سوم!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: